bədəs(i)l

sif. və is. <fars. bəd və ər. əsl> köhn. Əsli pis, zatı pis, mayası pis; əsilsiz, nəcabətsiz (bəzən söyüş mənasında işlənir). Bədəsillər ciyərimi doğrayır; Əsil olan məlhəm qoyub bağlayır. Aşıq Molla Cümə.